A nuestra casa
A tierra ye un chiquer planeta
d’una estrela chicota,
en o canto d’una galaxia mediana
adintro d’un uniberso
de trillones
trillones…
…trillones
de galaxias
con estrelas
e planetas…
Adintro d’ista piedreta
chiramos por l’uniberso.
Sagardiana
¡Con lo chicorrons que somos y cuanto mal mos damos!
Un besaz de ixos grans, Sagar
octubre 26, 2010 en 1:53 pm
Hola Ara, ¿qué tal plantas?
Aisss…me fa muito goyo de tenerte atra bez por astí.
Semos chicorrons, si. Qué cosas. Solo hay que sacar o naso de paseo por cobalto nuestro y, deseguida paras en a cuenta de que iste mundo no ye como nos ne eban pintau en tiempos, a que no?
Si o zentro d’as galaxias son foratos nigros…, nusotros que semos un planeta chicorrón, ¿semos o zentro de qué cosa?
Bah, isto de darlene bueltas a o tozuelo por fatezas no ye de dar. Pero, mirate que ye poliu iste cantico de l’uniberso, eh?
Ala pues, un beso ta tu, mesmo de gran como ixe tuyo.
Salú!
octubre 27, 2010 en 9:55 pm
Yo en geología soi farto d’estudiar teorías y leis que dentro de meyo sieglo ya no serán verdat y remanirán obsoletas, pero contino estudeando-las. A vida ye asinas, tot cambea, en iste caso ta bien, encara que continemos estando un punto dentro de otro punto que ye a nuestra planeta.
octubre 31, 2010 en 11:14 pm